ne hayat ama
ufacık çocukken sınıfları anons ediyorlardı
bunlar ne diyordum
korkuyordum
etrafımdakilere bakıyordum tanıdık yüzlerdi
yıllar çarçabuk geçti
soğuk ve güneşsiz sabahlar zordu
kalbimde ağrıyla uyandığım
vuslatın hiç bir zaman gelmediği o sabahlar
nefret ediyorum hepsinden
bütün o insanlardan
kanun kaçağı gibiyim sürekli gitmek isterdim
bir şeylerden kaçmak
ne zaman hayal kırıklığına uğrasam kaçmak istedim
mücadele etmekten kaçtım galiba
buydu yıllardır söylemek istediğim
fakat söyleyemediğim şey
mücadele etmekten kaçtım
fakat ne değişirdi?
insanların bütün numaralarını ben biliyorken
neyi değiştirirdi
dünyayı mı?
o nemrut suratları mı?
ülkeyi mi?
devleti mi?
aşkı mı?
yada atladığım zilyon tane şeyi mi?
neyi değiştirirdi mücadele etmek?
son deplasmanda bunca sayı gerideyken
nasıl öne geçebilirdim?
hiç bir şekilde ve hiç bir zaman
son deplasman benim aklımda ömrümün sonuna dek bir ukte olarak kalacaktır
bazen yolun sonunu biliyorsan
kenara çekip öylece durmak gerekir (mi?)
