bir ömür fani
sen kendine karların içinde ellerin ve kalbin buz tutmuş bir şekilde
zulmediyorsun bana ve hükmedemediğin duygularına
yarınlara daha ne kadar umut bağlayacaksın?
bu belki duvardaki bir diğer tuğla
ama gittiğim her yerde seni görür gibi oluyorum
sıram gelmedi henüz,büyük ve yaşlı kalbim senin bilinmezliğinin eşiğinde
sabahları uyanıyorum ve akşamımın leşini aynada görüyorum
umutlarım hergün kırılıyor,senssizlik korkusuna o kadar alışmışım ki
o boşlukta senin yokluğun var ve korkuyorum birinin doldurmasından
ellerim kolu bağlı çoğu zaman ve ağlamak için o kadar üşeniyorum ki
gözyaşlarım da saklısın,belkide o dur ağlayamıyor olmamın sebebi
yada ağlamak nedir ki,ağlamak seni bana getirmeyecektir
ama senin uğruna hibe ettiğim mücevherlerimi bir bilsen,hak verirdin bana
inatçı ve tanınmaz bir insan aynanda gördüğün
o sen değilsin ve sen olmak için daha çok zamanın var
ve paralel olarak bende seninle yolculuk ediyorum uzaklara
bilmiyorsun ama yürürken ardındaki gölgenim ben senin
hep ardındayım,sanki ne kadar kabul etmekten çekinsem de
ben anladım,senin peşinde devam ediyorum hayatıma
