eski sevgilime bir şiir yazmaya karar verdim. ve bu yazı onunla ilgili. bilinçaltı gösterisi ve zamanın intikamı teması var
içimdeki tutkuyu öldürmeden gitmemeliydin tatlım
geceleri senin için akan gözyaşların bi önemi olmalıydı
nefretle harmanlamamalıydın yokluğunu
hep gördüm seni ama sen değildin o
sen zaten yoktun gittiğinde
ve diğer insanlar anlamıyorlardı beni
sen gittikten sonra herkese aşık oldum ama hiçbiri bir an bile sürmedi
ışıkları kapattım ve ağladım
karanlığı izledim ve ağladım
içimdeki tutku seni hatırlattı ve hala canlıydı
onu öldürmem gerekliydi ve bu seni öldürmem gerektiğini söylüyordu bana
her gece aklımın derinliklerinde katliam yaptım
üzgünüm kontrol edemedim duygularımı sana karşı
ve aşık oldum sana ardından can verdim karanlıklarda
gözlerimin içindeki ışığı alıp götürmüştün
ve küfrettim aynalara
ağır adımlar ve hızlı adımlar hiç bi zaman karar veremedim
senden kaçmalı mıyım yoksa zorlamalı mıydım şansımı?
manifesto gibiydi beynim, çelişki çöplüğü
içimdeki bu tutku can çekişmeye devam etti ve suçlu hissettirdi beni
karanlığı yeğler oldum ben de
yüzüm güldü belki ama buruk bir hevesti bu
duman gibi dağıldı gökyüzüne
parmaklarım alışmıştı bir kere seni yazmaya
vazgeçemiyordu kalbim senden ve çabalıyordu
hoşçakal demeyeceğini biliyordu belki, bu senin eserindi
seni istiyordum ve ağlıyordum
işler nasıl yoluna girecekti bilemiyordum
sanrılarımı büyüttüm ve hepsini düşman ilan ettim kendime
düşmanımdın artık ve sanrımdın
silüetin savaş demekti benim için ve suçlu değildim artık
dünyada yalnız değildim ben vardım ve seni yenebilecek güçteydim
belirebilirdin ara sıra ama nefretim gram azalmadı ve bilemedin bunu hiç
benden yoksun tattın belki tatlı duyguları
ama acılarının önüne geçemedi bunlar sende
çünküleri aradığını duydum ve güldüm
uzun zaman sonra yaptığımı hissettim bazı şeyleri
vazgeçebilmeyi çok sonra öğrendim ve paramparça kalp kırıklarıydı gündüzlerim
çevredeki insanlar teker teker önemini yitiriyor ve yoksullaşıyorlardı
belki şarkılar da düşmanlık besliyorlardı sana
önce aşık oldular ve şimdi nefret ediyorlar senden
hiç kırmadım ki kalbini diyemem fakat suçlu sensin hatıralarımda
(böyle hatırlama bizi)
içimdeki sen bitmeye yüz tutmuştun ve içimdeki melodi iyileştiğimi söylüyordu
benim olmana izin vermedim mi sevgilim?
benim olabilirdin her zaman ama bunu sen istemedin ve ben kahkahayı patlattım her seferinde
ve ağlıyordum o zamanlar
kalbim kırık ve evde yapayalnız kalmıştım çünkü
ellerini kalbimden çekmiştin ve buz kesmiştim
intikam beslemedım ve sert çocuktum sana karşı
yaşadım seni beynimin içinde ve uzaklaştım
kaçtım senden ve öldüm belki de zihninde.
ağlamadı belki kalbin ben öldüğümde
fakat sen ölmüştün benim için
ben öldürmüştün seni ve can çekişmiştin
yalvarmıştın acı çekerken
piyanolar eşliğinde katlettim seni..
