aptal umutlardır nefes almak
güneşin doğuşunu seyretmek
yatağın içinden
utangaçça içeri sızılan ışıkları
kucaklamak müşfikçe
ve bir yandan da kalbimde hissettiğim
o rahatsızlık duygusu
tekrar gece olsa isteği
çok kısa sürüyor güneş benim tarafımda
gecelere meyilliyim
ve bir o kadar da umutluyum hala
umudumu kaybettiğim gün-
kara toprakta olacağım biliyorum
ebediyen sönecek ışıklar
ve doğmayacak güneş
asla ve asla
sessiz naralarım,işe yaramaz sevgim
ve iyi niyetlerim de benimle birlikte
gömülüp gidecek
ve tek kişilik protestom da unutulup gidecek
zaten farkınada varılmamıştım,
şimdi kulaklarımda cırcır böceklerinin serenatını işitiyorum
bir sigara daha yakmaya elim varmıyor artık
ertesi sabaha uyanmak pekte heyecan vermiyor
dinleyebileceğim şeyler bile kısıtlı artık
gidebileceğim yollar,
anlatabileceğim şeyler yavaş yavaş mühimliğini kaybediyor
çünkü biliyorum
bütün bu acılar ve tatminkarsızlığım benimle
dünya daha iyi bir yer olabilirdi belki
en azından benim umutlarımda
veya insanlar biraz daha müşfik olabilirdi
biraz daha samimi biraz daha anlayışlı
fakat ne zaman penceremden izlesem onları
yavaş yavaş azalıyor tüm umutlarım
ilginç bir şekilde
emin değilim
bitmiyor olmalı hala,
hala hayatta olduğuma göre
bu aptal umutlarım
