chopin'i hep sevmiştim,
kasım ayında ayaklarım soğuktan üşürken
kulaklığımda tınlardı kaldırımda hızlı adımlarla yürürken
eve gitmek güzel bir şeydi,
aklımda olan tek soru
acaba yemekten sonra sigaramı içebilecek miydim?
ve nitekim içmiştimde,
jose feliciano'nun şarkılarını dinleyip
masa lambamı açardım,ve dalardım
geçmişte
bilirsiniz nasıldır,
zamanın nasıl geçtiğinin inan farkında değilim,
bazen notalar yakındır
bazen ise kelimeler,
biri enjektör,diğeri ise madde,
her an deprem olacakmış gibi hissederim
küçüklüğümden beri,
ve hep biri gelip beni kurtaracakmış gibi hissederim çöplüğümden
bir gün gerçekten umudumu kestiğimde
acaba merak ediyorum kendime bir silah bulup kafama dayar mıyım?
hippi değil o,duyguları var,derenin nasıl aktığının çok iyi farkında,
insan o,pilinin bittiği yerde
ölmek zorunda
chopin ve soda,
bira ve uyku hapı,
cigara ve düşünceler,
müzik ve yazı.
sanırım benim hep en iyi duo'larım.
